पुरिया

पुरिया खूप हळवा करणारा, कुठेतरी मनाच्या तळाला स्पर्शून जाणारा, अंतर्मुख करणारा  आणि हुरहूर लावणारा असतो. आधीच संध्यासमय मनातल्या हळव्या भावना बाहेर आणतो, त्याच्यात जर कानावर पडणारे पुरीयाचे आर्त सूर असतील तर स्वतःतच हरवून जायला होतं. याच पुरियाचा प्रत्यक्ष अनुभव ग दि मा आपल्या फक्त शब्दांनी उभे करतात- मग त्याला सुरांची हि गरज भासत नाही.

पुरिया.

फक्त शब्दातून दूर कुठेतरी उंच टेकडीवरच्या मंदिरातून हवेवर स्वर होऊन आलेले पुरीयाचे सूर कानावर पडायला लागतात, ती हळहळ, ती आर्तता, तो असह्य एकटेपणा, ते दुखः  आणि कातरवेळेची हुरहूर जाणवायला लागते. मग आपणही ह्याच काव्य-चित्राचा एक भाग होतो. हे फक्त शब्द नव्हेत, हि तर अनुभूती आहे.

ज्ञानियाचा वा तुक्याचा तोच माझा वंश आहे,
माझिया रक्तात ईश्वराचा अंश आहे.

हे शब्द त्याच्या बाबतीत अगदी खरे ठरतात.