पुरिया

पुरिया खूप हळवा करणारा, कुठेतरी मनाच्या तळाला स्पर्शून जाणारा, अंतर्मुख करणारा  आणि हुरहूर लावणारा असतो. आधीच संध्यासमय मनातल्या हळव्या भावना बाहेर आणतो, त्याच्यात जर कानावर पडणारे पुरीयाचे आर्त सूर असतील तर स्वतःतच हरवून जायला होतं. याच पुरियाचा प्रत्यक्ष अनुभव ग दि मा आपल्या फक्त शब्दांनी उभे करतात- मग त्याला सुरांची हि गरज भासत नाही.

पुरिया.

फक्त शब्दातून दूर कुठेतरी उंच टेकडीवरच्या मंदिरातून हवेवर स्वर होऊन आलेले पुरीयाचे सूर कानावर पडायला लागतात, ती हळहळ, ती आर्तता, तो असह्य एकटेपणा, ते दुखः  आणि कातरवेळेची हुरहूर जाणवायला लागते. मग आपणही ह्याच काव्य-चित्राचा एक भाग होतो. हे फक्त शब्द नव्हेत, हि तर अनुभूती आहे.

ज्ञानियाचा वा तुक्याचा तोच माझा वंश आहे,
माझिया रक्तात ईश्वराचा अंश आहे.

हे शब्द त्याच्या बाबतीत अगदी खरे ठरतात.

Leia Mais…

अलविदा

मी SRKNEC  मध्ये final  year  ला असताना लिहिलेली हि कविता.

आयुष्य एक वळणावळणाचा रस्ता, बदलत्या चित्रांचा चल-चित्रपट बोलका,

दोन्ही बाजूंना सुख-दुखाची झाडं, येणाऱ्या जाणाऱ्यांसाठी मात्र उघडी ठेवा कवाडं

रस्त्याच्या सुरुवातीची असते सगळ्यांनाच जाण, पण पुढचा मात्र नसतो कोणालाच थांग,

तरीही पुढे पुढे जातच राहायचा असतं, पण प्रत्येक वळणावरून मागे नक्कीच बघायचं असतं,

पुढे जाताना ठेचकाळणं, दुखावणं असतं, पण मागे बघताना मन खरच सुखावतं,

आठवतात लहानपणाची कोडकौतुक, शाळेतल्या खोड्या आणि अभ्यासाची वह्या- पुस्तकं,

शाळा संपली, होती कॉलेज ची ओढ, फुलपाखरी दिवसांची आणि स्वप्नाची होती त्याला जोड,

कॉलेज मध्ये मात्र drawing sheets नी खूप रडवलं पण मित्रांसोबत मजा करणं कधी नाही सोडलं,

कॅन्टीन मधल्या गप्पांना रोज स्वल्पविरामच असायचा, उद्याच्या पेपर चा अभ्यास मात्र आज रात्रीच करायचा,

हि चार वर्षं वाळू सारखी सरली, आता फक्त आठवणीची संगत उरली,

संपले कॉलेज चे दिवस, संपली चढा-ओढीची गम्मत, आयुष्याच्या चढा-उतारात जाणवू दे मैत्रीची रंगत,

दिवस जातात वर्षही सरतात, रस्त्यांचेही बदलते चित्र, एकाच मागणं मागते, असेच फुलू दे आपले मैत्र. 

आज अचानक खण आवरताना हातात आली.कॉलेज सोडूनही आता जवळपास २ वर्षं होत आली. आता तर postgraduation संपायचे दिवस जवळ येताहेत. तेव्हा पण परत असाच पोटात गोळा येईल, वाईट वाटेल, पुढे काय होईल-आयुष्य कोणत्या मार्गावर नेईल याची उत्सुकता असेल पण त्याच बरोबर हे सोनेरी दिवस संपले याची खंत पण असेल.  पण आत्ता या क्षणी का त्याचा विचार करायचा? अजूनही माझे हे दिवस संपले नाहीत...

so enjoy baby...these days will not come again..

Leia Mais…

Ghar.

माझ्या आजी-आजोबाच्या घरात एक छोट्या कागदावर हि कविता लिहून भिंतीवर चिकटवलेली होती. आणि त्या वयात मला अर्थ जरी समजला नसला, तरी त्यातल्या यमकामुळे मला आवडली होती. नंतर मग पुढे कळलं कि हि विमल लिमये  यांची कविता.  या कवितेची आठवण येण्याचे कारण असे कि काल मला youtube वर श्रीधर फडक्यांनी गायलेली आणि स्वरबद्ध केलेली हि कविता surf करताना सापडली. 

Link to youtube video

घर.

घर असावे घरासारखे नकोत नुस्त्या भिंती 

तिथे असावा प्रेम जिव्हाळा नकोत नुसती नाती

त्या शब्दाना अर्थ असावा नकोच नुसती वाणी 
सूर जुळावे परस्परांचे नकोत नुसती गाणी 

त्या अर्थाला अर्थ असावा नकोत नुस्ती नाणी
अश्रूतुनही प्रीत झरावी नकोच नुसते पाणी 

या घरट्यातुनी पिल्लू उडावे दिव्य घेउनी शक्ति 
आकांक्षांचे पंख असावे उम्बर्ठ्यावर भक्ति 

मला फार आवडते हि कविता. घर - हि संकल्पना किती छान व्यक्त होते यातून....

मला हि कविता वाचली, ऐकली कि आजी आजोबांचे घर आठवत. एका खूप मोठ्या वाड्यात आजी आजोबा राहत असत. अंदाजे ६-७ कुटुंब राहत असतील त्या एका वाड्यात. माझे सगळा लहानपण तिथे गेलंय. मोठ्ठ अंगण आणि सुरेख बाग. बागेत जाई जुई चे वेळ आणि दारात फुलांच्या पायघड्या घालणारं पारिजताकाच झाड. एका balcony  मधून दुसऱ्या balcony मध्ये मारलेल्या गप्पा, खिडकी मधून होणारी पदार्थांची देवाणघेवाण, एकत्र साजरी केली जाणारी कोजागिरी आणि दिवाळी, सगळ्या बच्चेकंपनी ने सुट्टीमध्ये घातलेला धुडगूस.

हि कविता मला परत एकदा ४ वर्षांची frock मधली, दोन वेण्या घातलेली छोट्याश्या मुलीच्या जगात परत घेऊन जाते. 

काही गोष्टीच्या इतक्या घट्ट associations असतात ना...

Leia Mais…

Laws of economics

First of all, I am not a fan of economics. Its really not my cup of tea. But Abhishek showed me that irrespective of we notice or not, we experience these laws in our day to day life. Interesting. And I realized, laws of economics are eternal and omnipresent.

Consider a situation. 

Hot summer afternoon, scorching sun overhead, you are walking since last two hours without any shade on the way. You see a lush green tree and decide to settle down for a moment and take out your water bottle. The first gulp of water gives satisfaction of 100 "percentile". I have used word percentile and not percentage for a specific reason. The next gulp of water does satiate your thirst but sweetness of first drop was more than the on you are drinking now.  -  A classic economics law explained.- Law of diminishing returns.

Similar is the case of learning curve. 

 We keep on talking about " Practice makes a man perfect" and "Experience is the best teacher". These phrases generally used by our grandpas and grandmas are nothing but pure strategy. If this is not learning curve, then what is it?

Isn't it true? Its kind of fun to see how any subject you studied ( mainly theoretical subjects) in your yesteryear translates into real life.  

Leia Mais…

Train and window

Today me and my friends we went to Saket. The motivation behind the visit was to eat one doughnut from Mad Over Doughnut. As usual, it was crowded. No space to sit. But fortunately I rushed to position myself in front of opposite metro door. I just love to stand there and look out of the big square window of the door with my mp3 player plugged in. 

Different scenes and places run past. First the mall street ( thats my term. so may malls between MG Road and Arjan Garh) and there comes numerous marble/ granite stores....and a huge green patch will jump in front of you and you will really wonder " Is it really Delhi - Gurgaon route?" But the fun ends as metro is underground after Saket. 

Today I remembered one memorable train journey. It was long back, around 2001 from Mumbai to Ratnagiri. I was fascinated by numerous tunnels on that route. The greenery, the mighty Sahyadris on one side and the blue sea on other side along with "Narali - Pophali".   :)

Other amazing train journey was from Amgaon to Nagpur in Sept 2011. I was travelling by a local. I boarded train at 6 am. It had rained whole night and just stopped at the wee hours. I fortunately found an empty window seat. Still I could smell of the rains. As the train started gaining speed, rush of wind blew on my face playfully messing up my hair. It was all lush green outside. Paddy crops were just done planting. A moist smell of forests and fields hung in the air. The hot Adrak chai tasted so amazing in that atmosphere. That train journey helped me to get back to roots as well. After a long time I was travelling without reservation, in a train compartment where people sat on floor, in the door and on the luggage compartment, with large sacks and cane baskets filled with a variety assorted different things. It was not very comfortable but I won't mind to repeat it either. 

This blog post is quite disconnected, the way ideas came I penned them down. 

I love train journeys. The patience of counting passing by poles, constantly changing wallpaper outside window, chai-garam and local specialties at various stations, antakshari in groups, relentless talking with neighbours, the fear of not getting up for a early morning destination..... Its all fun. 

I would second Sheldon of Big Bang theory in his opinion -  Only  a fool won't like trains...They are always fun!

Leia Mais…